Triggers. Hoe er mee om te gaan?

In deze persoonlijke blog ga ik in op de triggers die ik ervaar bij mijn kind. Zonder te oordelen over ‘goed’ en ‘fout’, slechts observerend. Hoe kun je hiermee omgaan? Hier mijn visie…

Jouw spiegel

Een spiegel laat jou zien in de ander en vice versa. Het kan confronterend zijn en pijn naar boven brengen. Hoe kun je hier mee omgaan? In deze blog lees je mijn persoonlijke overtuiging en ga ik naar de kern van mijn pijn en hoe ik hier mee om mag gaan.

Op dit moment heb ik ‘last’ van mijn spiegelende kinderen. Heel eerlijk sidderde deze al lange tijd, maar ik heb er nu last van en laat zich dus heftiger zien.

Met de billen bloot

Ik vind deze blog enorm persoonlijk om te schrijven, maar ik wil je graag uitnodigen om ook eerlijk naar jou triggers te kijken. Dus ga ik met het spreekwoordelijke ‘met de billen bloot’ en probeer ik juist inzichten te ontvangen welke mij verder helpen in plaats van boosheid en schaamte naar mezelf te hebben. Of labels met ‘goed’ of ‘fout’ geven.

In deze blog, en zo ook in het dagelijks leven met haar triggers, gaat het om bewustwording en eventuele groei: het proces.
De vorige blog ging het over spiegelen en lichtte ik een trigger uit.
Nu pak ik een nieuwe trigger en probeer ik deze in de kern te raken.

Situatie schets

Even een korte introductie over mijn gezinssamenstelling. Wij, mijn man en ik, hebben drie kinderen. De oudste, een meisje, van 10 jaar en twee jongens van 5 en 8 jaar.
Ik zie gelukkig steeds meer de spiegels welke mijn kinderen mij voorhouden en ervaar deze steeds meer als reacties vanuit liefde.
Ik ben mij (meestal) bewust dat ze mij iets willen vertellen en/ of laten zien. Dat is al een hele ontwikkeling. Ik weet en spreek inmiddels uit ervaring dat ik hier steeds beter leer mee om gaan. Dat zelfs met de tijd de triggers zullen oplossen.

Alleen wat met de jongens (meestal) best flexibel gaat en wat relaxter, gaat het stroperig en moeizaam met mijn dochter.
Ik kan weinig van haar hebben, ik ben snel boos en geïrriteerd, koud en hard. Ik vind het ook echt niet fijn en enorm kwetsbaar om hier over te schrijven. Maar het is wel wat het is. Wat het nù is!
Er gebeurt veel in ons contact en in onze verbinding…

Automatische piloot

Als mens en moeder voel ik mij enorm schuldig dat ik zo hard reageer. Ik reageer ook zo op de automatische piloot. Het maakt mij ondertussen ook heel erg boos op mijzelf en daardoor heb ik veel verdriet en pijn.
Ik zie en weet dat ik haar voorbeeld ben, haar ‘lievelings’ en ik stoot haar af.
Ik zie mijzelf in haar en dan vooral de schaduwkanten welke ik (nog) niet van mezelf accepteer.

Even terug over die automatische piloot. Hier zit een afhankelijkheid in. Ik leg het buiten mijzelf. Ik zet mijzelf in een slachtofferrol, waardoor ik de verantwoordelijkheid niet pak en ook zo er in blijf zitten. Naast mijn boosheid en verdriet zet ik mijzelf opnieuw in een slachtofferrol. Zie je dat?

Voordelen intuïtief schrijven

Ook voor mij is deze blog enorm inzichtgevend en inspirerend. Door het op te schrijven en terug te lezen kan ik er op een afstandje naar kijken. Dit doe ik zonder oordeel en observeer slechts.

Zo werkt het intuïtief schrijven, het schrijven met jezelf, ook. Je schrijft en ‘ontleed’ als het ware de geschreven zinnen, pakt belangrijke woorden eruit (die jou triggeren) en gaat deze onderzoeken. Blijf nieuwsgierig en eerlijk, maar ook lief voor jezelf. Dan kun je namelijk ook echt groeien en helen. Altijd vanuit en in liefde…

Stel je zelf de vraag

Nu vraag ik mijzelf het volgende af: “Waarom leg ik de verantwoordelijkheid buiten mijzelf?”. “Wat maakt het dat ik dit (nog) niet verander?” “Kan ik het niet of wil ik het niet?”
Ik weet dat ik het kan! Dat heb ik al lange tijd bewezen, door mijn enorme groei in mijn bewustwording. Maar wat blokkeert mij om dit niet te veranderen?

Blokkade is vaak een angst. “Waar ben ik bang voor?”
Wanneer ik deze vraag opschrijf, ‘plopt’ er al iets in mij op (mijn intuïtie) ❤️
Ik ben bang voor onvoorwaardelijke liefde. Een muurtje welke mag afbrokkelen, wat enorm kwetsbaar voelt. Het muurtje heb ik ooit opgebouwd uit zelfbescherming. Alleen houd ik hierdoor ook liefde tegen en kan ik geen liefde geven. Ik kan niet volledig in verbinding staan. Iets wat mijn dochter juist graag van mij wilt: verbinding en onvoorwaardelijke liefde ontvangen èn geven! Daarnaast ben ik bang voor mijn schaduwkanten. Ik wil ze (nog) niet accepteren en omarmen. Daarom laat mijn dochter deze aan mij zien!

Groei kost tijd en geduld

“Hoe kan ik hier mee omgaan?” Dat is een belangrijke vraag aan mijzelf, want ik zou deze trigger graag willen tackelen en ik wil graag het contact met mijn dochter willen verbeteren: onvoorwaardelijke liefde en zachtheid.

Hier geldt: groei kost tijd en geduld! Kleine stapjes zijn belangrijk.
Ten eerste is het belangrijk om onvoorwaardelijke liefde aan je zelf te geven.
Groei betekent bewustwording. Wanneer je reageert op de manier welke je uiteindelijk niet wilt: herken het. Vervolgens komt: erkenning en acceptatie.
Ja, je reageert op een bepaalde wat je niet meer wilt en/ of dient. Dat is ok voor nu met de wetenschap dat je dit gedrag gaat veranderen. Dus acceptatie van het moment, waar je nu nog in zit.

Acceptatie

Bewustwording kan een lange tijd duren en is niet na één keer trigger bereikt. Acceptatie is nodig om ruimte te creëren om te groeien en te veranderen (of eigenlijk: laagjes afpellen en dichter bij je ware zelf te komen).

‘Acceptatie is de brug tussen bewustwording & je ware zelf!’

Acceptatie is het meest moeilijke. Je huidige zelf (dus inclusief jouw schaduwkanten) omarmen en in liefde naar te kijken. Ondanks dat het moeilijk is, is het wel echt de brug tussen bewustwording en je ware zelf!

Acceptatie vraagt ook echt ruimte in jou en aandacht van jou. Dat is onvoorwaardelijke liefde voor jezelf.
Natuurlijk kun je nieuw gedrag aanleren, maar dat is slechts een trucje die je uitvoert. Net als affirmaties voor een positieve mindset.
Het zijn hulpmiddelen en kun je prima toepassen, maar èchte verandering is door de pijn heen. Naar de angst toe! Naar de kern!

Terug naar de kern

Mijn muur is ontstaan in de kinderjaren ter bescherming. Afwijzing (direct en indirect) van mijn schaduwkanten of eigenlijk mijn krachten die ontkracht werden.
Eigenwijs werd als negatief bestempeld. Mijn gevoeligheid, mijn boosheid en verdriet werden als negatief bestempeld.
Nu doe ik hetzelfde naar mijn dochter! Ik mag de verantwoordelijkheid nemen om deze keten te verbreken. Mijn dochter wilt slechts geaccepteerd worden in haar volledigheid en eigenlijk nodigt zij mij uit om mijzelf volledig te accepteren.
Ik zie mijzelf in haar. Wat nu nog te pijnlijk is, mag ik omarmen en als kracht leren zien ❤️
Dank je wel, lieverd! Ik hou van je in al jouw volledigheid, als ik hou van mij: onvoorwaardelijk!

Deze blog eindigt bij ‘acceptatie’. Een proces waar ik nù in zit…
Dat is ok! Want ik vertrouw en weet dat ik steeds dichterbij mijn ware zelf kom. Voor nu omarm ik mijn huidige zelf slechts…