31 januari 2024
Wat ik zo mooi vind aan kinderen is dat ze op jonge leeftijd magisch kunnen denken…
Alhoewel in hoeverre is het ‘magisch’ en ‘denken’? Wat nou als ze daadwerkelijk dingen zien, die wij, als volwassenen, niet (meer) zien.
Dat kinderen vanuit puurheid en nog dicht bij een ‘magische’ wereld staan, die voor veel volwassenen ondenkbaar lijkt.
Dat magisch helemaal niet magisch is, maar gewoon ‘is’. Het is er, net als wat zichtbaar is in deze wereld.
Als ik aan magisch denk, denk ik aan fantasie, een creatie vanuit het hoofd bedacht. Iets als niet realistisch, verzonnen. Een soort van hocus pocus…een mysterie. Een woord bedacht vanuit onze mind, om het in het hokje te kunnen plaatsen. Bij een kind, een jong kind wel te verstaan, wordt magie geaccepteerd en is het een soort van: lief, kinderlijk, dromerig beeld.
Wat nou als magie, niet magie is, maar een realiteit voor een kind, of volwassene? Wat nou als iemand feeën, kabouters, elfjes, maar ook draken en andere wezens ziet? Wat denk jij dan? Wat voel jij dan? Angst, ontkenning? In hoeverre kun je je verplaatsen in de ander wat jij niet kan zien/ ervaren?
Het gaat niet om wat realiteit en waar is. Want voor iemand kan het zijn realiteit en waarheid zijn. En voor jou of voor mij niet…maar in hoeverre kun jij accepteren en respecteren vanuit jouw eigen realiteit & waarheid, iemand anders zijn realiteit & waarheid?
En zo geldt het voor zoveel dingen op deze aarde en in dit leven. We leven in ons eigen ‘bubbel’ en kunnen soms slecht verbinding maken of juist gaan ‘plakken’ en een front vormen met een andere ‘bubbel’. Ze botsen en spatten uit elkaar of ze versmelten…We kunnen er ook voor kiezen om vanuit onze eigen ‘bubbel’ de ander zien in zijn of haar ‘bubbel’.
Dat vind ik mooi aan kinderen: alles kan bestaan, maar ook alles kan met en naast elkaar bestaan…
We kunnen nog wat leren van kinderen, met name jonge kinderen, wanneer ze nog niet beïnvloed zijn door ons…
0 Comments