8 januari 2024
Stap voor stap zie ik mijn innerlijke kind steeds meer…ik heb lange tijd ‘moeite’ met haar gehad (zachtjes uitgedrukt). Mijn hart was hard & kil. Ik wilde haar niet accepteren, vond haar lastig en keurde haar af…
Ik ben op jonge leeftijd volwassen geworden, probeerde overeind te staan in de harde, grote mensenwereld en was druk bezig mijzelf aan te passen. Om maar geliefd, gehoord en gezien te worden. Toch kroop ik in mijn schulp en wilde mijzelf niet laten zien, omdat ik het niet waard was…
Langzaam kan ik haar toelaten, zien en van haar houden. Het moederschap helpt mij hierbij ook enorm, alhoewel ik soms nog wel in conflict kom met mijn ‘rol’ als moeder en mijn ware zelf. Mijn doel is om ook deze rol wat losser, en uiteindelijk helemaal los, te laten. Alle maskers (rollen) mogen af, minder richten op ‘regels’ en ‘controle’, meer ‘veiligheid’, ‘liefde’ en ‘basis’ bieden. Wanneer ik dit kan toelaten naar mezelf, dan kan ik dit ook geven aan mijn kinderen. Dat is mijn verantwoordelijkheid: zorgen voor mijn innerlijke kind en daardoor de basisbehoeften aan mijn kinderen kunnen geven, waardoor zij (hoop ik) iets minder gewond zijn dan ik…
0 reacties