Zelfdoding. Loslaten van het leven.

In deze persoonlijke blog beschrijf ik mijn visie rondom zelfdoding. Mijn ervaringen over de keuze van loslaten van het leven. Na het lezen van deze blog, kan ik mij goed voorstellen dat het één en ander los kan komen bij jou…Net als bij jou raakt het mij ook. Toch vind ik dat hier het licht op geschenen mag worden. Ik hoop ondanks het zware, moeilijke onderwerp dat het je mag inspireren en/ of helen…

Loslaten is het maandthema van september. Loslaten is heel breed. Ik wil zo veel mogelijk de verschillende termen rondom loslaten belichten. Tijdens een moment van mijn dromen in mijn slaap, bedacht ik mij om te gaan schrijven over “Loslaten van het leven”. En dan in de vorm van een keuze hierin maken: zelfdoding.
Het is een precair onderwerp, besef ik mij. Toch wil ik hier een licht op schijnen…
Binnen de familie- en vriendenkring zijn er ervaringen rondom zelfdoding. Ik kan slechts mijn visie hierop geven…

Keuze tot zelfdoding

Loslaten van het leven. Een keuze die je niet zomaar maakt. Een keuze, wanneer andere keuzes geen optie (meer) zijn, of zelfs de enige keuze die je ziet en kan maken.
Zelfdoding heeft een zeer grote impact, ook voor de nabestaanden of juist voor de nabestaanden. Helemaal wanneer het onverwachts lijkt te komen. En je dacht dat diegene blij en gelukkig was, je dacht diegene te kennen…
Na zelfdoding blijven er meer vragen achter, dan antwoorden. Wanneer de zelfdoding ‘gelukt’ is, zullen de antwoorden uitblijven. Dat lijkt mij het meest zwaar, de onbeantwoorde vragen en het feit dat je het wilde weten dat diegene niet blij en gelukkig was, zodat je diegene kon helpen.
Maar, je wilt het antwoord, niet horen: je kon de ander toch niet helpen. De keuze was al gemaakt, waarschijnlijk al lange tijd, echter het ‘moment’ liet op zich wachten.

Achter het masker…

Een paar jaar geleden heeft een oude vriend besloten om het leven los te laten. Een jongeman, sociaal met veel vrienden, humor en de gangmaker. Maar ook een jongeman, die kampte met depressies, hoogbegaafdheid en autisme. Een masker met vrolijkheid en blijheid, met daaronder eenzaamheid en depressiviteit.
We hadden al een aantal jaren geen contact meer met hem, dus het blijft slechts gissen wat de reden was voor de keuze van zelfdoding. En daar gaat het niet om en ook niet in deze blog. Waar het mij om gaat is, is het begrip krijgen en hebben voor diegene die hebben gekozen voor zelfdoding.
Ik weet dat daar best verschillend over wordt gedacht en dat het vooral voor nabestaanden erg is. En, begrijp mij niet verkeerd, het lijkt me verschrikkelijk om te horen dat je kind zijn leven heeft beëindigd of een goede vriend of je broer of zus. Echter probeer ik ook mij te verplaatsen in diegene die heeft gekozen voor zelfdoding.
Ik voel vooral verdriet dat diegene zo eenzaam en alleen is geweest in zijn of haar eigen donker, zonder enig vorm van licht en zijn of haar enige keuze was om het leven te beëindigen. Dat doet mij nog het meeste pijn! Wanneer ik dit schrijf, raakt mij dat enorm…
De pijn die men heeft gevoeld en verlost wilde worden van deze pijn. Hoe heftig en verdrietig is dat!

Ik had het hem graag gegund

Lang geleden, ik denk nu zo’n 20 jaar geleden, heb ik, nog dichterbij, poging(en) van zelfdoding meegemaakt. Dit komt nog dichterbij, aangezien het binnen mijn gezin was. Ik wil respectvol dit vertellen, echter vanuit mijn beleving en visie, zonder anderen te kwetsen…
Op een dag werd ik gebeld door mijn ouders. Ik zat op kamers in Groningen en ze vertelden mij dat mijn broer op de IC lag. Een scooterongeluk, zonder helm en onder invloed en botste tegen een auto op. 3 weken in coma en na volledige revalidatie, heeft hij NAH overgehouden.
Zelf denk ik dat mijn broer een einde wilde maken aan zijn leven, met zijn roekeloze gedrag. Dit durf ik wel te zeggen, aangezien hij in zijn jeugd en na het ongeluk niet blij en gelukkig was. Ook heeft hij daarna nieuwe pogingen gedaan.
En ook hier, vind ik het echt heel erg verdrietig en pijnlijk hoe hij zo worstelt met zijn leven en geen andere keuze zag, dan een einde te maken aan zijn lijden en leven. Ik had het hem graag gegund.
Ik begrijp dat dit misschien heftig is, wanneer ik dit zeg: ik had het hem graag gegund.

Het laatste staartje geluk & liefde

Lastig vind ik het om de juiste woorden te vinden en mijn gevoel om te zetten in woorden. Dit komt omdat er een heel verleden is, dus maakt het nog lastiger. Ondanks dat ik mijn broer echt heb gehaat, maar ook medelijden met hem heb gehad. Ondanks dat ik bewust voor heb gekozen om geen contact met hem te hebben, kijk ik er nu ook anders naar…

Ik weet dat zijn leven zwaar is en dat hij niet gelukkig is. Waarschijnlijk nu door zijn medicatie: neutraal in zijn gevoelens. Zijn leven is een uitdaging in de zin van: de dag doorkomen en er gewoon ‘zijn’ met de huidige situatie. En ik geloof heilig erin dat het een reden had, dat hij nog in dit leven is. Ik denk dat dit zijn levensles is: het leven leven zoals het is, in het hier en nu en per dag genieten.
Het laatste zal een grote uitdaging voor hem zijn. Hij zit behoorlijk vast in het verleden, in de negativiteit, gevangen in zijn lichaam, hoofd en letterlijk in een gesloten woonvorm.
Ik gun hem nu: dat hij kan leren genieten met wat hij nog kan en wel heeft. Dat het leven nog van waarde is. Het raakt me bij het idee dat, wanneer hij zijn laatste adem uitblaast, hij ongelukkig terugkijkt. Ik gun hem nog een laatste staartje geluk en liefde, ook al heb ik hem losgelaten in het contact.

Loslaten…

Loslaten van het leven. Een heftige keuze. Een verdrietige keuze en heel eenzame keuze. Helaas kunnen wij niet helpen om keuzes te veranderen, hoe graag je ook zou willen. De pijn van diegene is zo ondraaglijk, dan helpt een knuffel of liefdevolle woorden niet (meer). Het aanbieden van hulp helpt dan niet meer. De keuze is al gemaakt in het hoofd. Het zaadje is al geplant, het hart is al afgesloten voor de ander.

Het is een pittige, zware blog geworden, een blog dicht bij mijn pijn. Ik kan mij goed verplaatsen in de ander die een keuze tot zelfdoding maken, aangezien het voor mij ook geen onbekend gevoel is. Een groot stuk kan ik een mee, tot de beslissing. Die heb ik nooit durven maken, alleen een schreeuw/ roep om aandacht. Maar ik kan tot diep in mijn hart, de pijn en eenzaamheid voelen…en iets in mij wilde nog niet en zag nog genoeg licht in het donker.
Loslaten van het leven: ik begrijp het! Dikke knuffel voor jou die in het donker zit en ik gun je het licht om verder te gaan. Maar ik begrijp je wanneer je geen weg terug kan (en wil) vinden…

Wanneer je na het lezen van deze blog, mij persoonlijk wilt benaderen, geen probleem. Stuur mij hier een privé berichtje. Laten we in contact blijven en delen = helen.

Liefs,
Margreet