Overprikkeling. Constante overstroming

In deze blog neem ik je mee in mijn leven wanneer ik overprikkeld ben. Kwetsbaar en open vertel ik over mijn chronische overprikkeling. Ik vertel over wat er gebeurt wanneer ik lange tijd overprikkelt ben als hooggevoelig persoon.

Mama! Mama! Mama! Geërgerd reageer ik dat ik zo kom. Mama! Mama! Mama! Mijn geduld begin ik te verliezen en zeg bozer dat ik zo kom. Mama! Mama! Mama! Ik word boos en schreeuw dat ze mij met rust moeten laten.
Deze situaties blijven zich herhalen en herhalen, omdat ik al helemaal vol zit, kan er niets meer bij. Alles kost te veel en is te veel. De vele mama’s die geroepen worden, de vragen die gesteld worden, de aanrakingen van de kinderen kan ik niet aan. Ik vlucht in mijn eigen wereld, zit veel op mijn mobiel en ben druk bezig met het huishouden.
Soms zit het zo hoog, dan stort ik in. Boos en verdrietig op mezelf, de onmacht die ik voor mezelf voel, het leven die zonder mij door mag gaan.

Overprikkeling

Dit is een stukje donker die ik niet graag laat zien en waar ik mij voor schaam. Echter is het een deel van mij waar ik nog in mag gaan leren. Het is het stukje dat hoort bij mijn hooggevoeligheid, waarbij ik over mijn grenzen, lange tijd, ben gegaan en dit de reactie is. Overprikkeling.
Het nog pijnlijker, en ook verdrietiger, is het feit dat ik bijna altijd overprikkeld ben.
Sinds kort herken ik mijzelf in mijn middelste zoon. Gelukkig ben ik hem dankbaar dat ik door hem hiervan bewust ben geworden. Helaas heb ik niet in mijn jeugd geleerd om rekening te houden met overprikkeling en überhaupt om te gaan met mijn hooggevoeligheid.

Herkenning

Mijn zoon is erg boos wanneer hij overprikkeld is. Hij reageert zijn frustraties af op de omgeving en gaat dingen eisen om nog enigszins ergens controle over te hebben.
Op een moment toen hij weer overprikkeld was, pakte ik hem vast, keek ik hem aan en vertelde ik hem met tranen in mijn ogen: ‘Ik voel en zie je’. We hebben daarna heel lang geknuffeld en elkaar vastgehouden. Dat was het moment dat ik de herkenning in hem vond en de erkenning naar ons beiden voelde.

Verantwoordelijkheid

Heel vaak gaat hij mij knuffelen of ‘ik vind je lief’ zeggen, wanneer ik veel boos ben en mij onmachtig voel. Zo mooi! Zo onvoorwaardelijk. Het is nu mijn taak om te leren voor mezelf te gaan zorgen, zodat ik hem kan laten zien hoe om te gaan met zijn eigen grenzen en hoe voor zichzelf te zorgen wanneer hij overprikkeld is.
Dat is mijn verantwoordelijkheid als moeder zijnde, maar ook mijn verantwoordelijk voor mij als Margreet.

Zoeken naar eigen tijd & ruimte

Ondanks dat ik bijna altijd overprikkeld ben, moet ik van mezelf ergens gaan beginnen. In een gezin met 5 mensen is het lastig om mijn eigen ruimte en tijd in te nemen. Ik mag gaan zoeken naar activiteiten/ ontspanning met eventueel anderen om mij heen.
Zelfzorg is nu prio nr 1, dan maar een wat minder schoon huis en rommelig. Ik ben een leuker mens, wanneer ik ontspannen ben.
Als ik ontspannen ben, knuffel ik iedereen plat, ontploft mijn hart van blijdschap en stroomt deze over van liefde, ben ik het leven dankbaar, doe ik lekker gek en maak ik grapjes, ga ik zingen en op mijn ukulele spelen en zit ik vol levensenergie. Die Margreet is het leukste en het mooiste.

Kijkend naar de persoon die ik tegenover mij zie staan. Een vrouw met een matte uitstraling, de tranen vullen haar ogen wanneer ik haar recht aan kijk. Ik herinner haar als een mooie, jonge vrouw met een prachtige en stralende glimlach met een jeugdige geest en een heldere blik. Onherkenbaar. Diepe rimpels in haar voorhoofd, dof in haar gezicht. Ze probeert me aan te kijken en haar ogen willen mij wat vertellen. Ik voel haar levenskracht en diep in haar ogen zie ik haar antwoorden liggen. Ik voel en zie haar!