Heling. Heel je leven

Heling doe je in stapjes. Je hele leven ontwikkel je en heel je langzaam van je trauma’s die je hebt opgelopen afgelopen leven. In deze blog neem ik je mee naar mijn verleden en de kleine stapjes naar het nu.

Dromend kijk ik naar buiten. Liever daar, dan hier. Hier in de wereld met al zijn regels. Al van jongs af aan, pas ik me aan. Aanpassen binnen een maatschappij en in het gezin. Om te kunnen voldoen aan de maatstaven van de ander. Teruggetrokken, ongezien en onzichtbaar, stilzwijgend en een eigen leven in mijn hoofd. Gesprekken met mezelf of een poging tot engelen of wie dan ook. Hoe vaak ik huilend, alleen en eenzaam in mijn bed lag. Voor mijn gevoel zelfs in de steek gelaten door een God of engelen. Ik geloofde dat er meer was, van jongs af aan, en toch voelde ik mij alleen. Ik voelde me altijd anders en vaak onbegrepen. Veel schaamte om mezelf te laten horen en zien. Een gevoel van onbelangrijkheid, wat in de pubertijd leidde tot depressieve gedachten. Het gevoel van niets waard zijn, zit er nog steeds. Zeker wanneer ik in oude patronen zit en een hard- en starheid naar mijn kinderen heb. Dan ben ik vooral boos op mezelf, tot haat aan toe en kom ik in een neerwaartse spiraal. Wat eindigt met de gedachten of ik wel moeder had moeten worden tot aan het waardeloos voelen en niet onderdeel van dit leven te willen zijn.

Niet altijd een feestje

Het leven. Als kind, en nu nog steeds, vind en ervaar ik het leven vaak als ingewikkeld en ook niet per se altijd leuk. Mensen zeggen: “geniet van de kleine dingen”, “leef in het nu” en “leef vandaag, want morgen ben je er misschien niet meer”. Klopt allemaal! Ga ik geen discussie over voeren. Maar het weten en het doen zijn twee totaal verschillende dingen.
Ik vind het leven misschien sinds een tijdje wat leuker. Jaren voelde ik me slachtoffer, en was ik in eerste instantie ook slachtoffer van voorvallen in het verleden. Leven als slachtoffer en in een afhankelijke rol, is zwaar en negatief. Waardoor het leven ook niet echt een feestje is of zo. Het voelde allemaal of ik er geen enkele manier invloed op had en alles mij overkwam…
Mijn leven bestond uit overleven, meebewegen en opgaan in de massa.

In een spagaat

In mij was er veel frustratie en boosheid. De mensen die dichtbij mij staan werden, en nog steeds (helaas), de dupe. Maar het is eigenlijk frustratie en boosheid naar mezelf. Een constante spanning voel ik in mij. Als ik zo terug kijk, heb ik van jongs af aan deze spanning en frustratie. Het is een conflict, een spagaat, met mijn innerlijke wereld en de buitenwereld. Deze zijn zo ver van elkaar verwijderd. Ik ben gegroeid naar de buitenwereld. Door geliefd en gezien te worden paste ik mij aan aan de buitenwereld. Met het idee dat mijn innerlijke wereld, mijn ware zelf, niet ok was of zelfs slecht. Hierdoor heb ik mijn innerlijke wereld genegeerd en verwaarloosd. Wanneer ik dit schrijf, raakt mij dit en voel ik me verdrietig. Gelukkig dat dit mij raakt, wat betekent dat ik om mijn innerlijke wereld, mijn ware zelf, geef en dat ik daar verandering in wil aan gaan brengen.

Van donker naar licht

Het is een heel proces geweest, en nog steeds, dat ik van daar naar hier ben gekomen. Heel veel donkerte heb ik gekend in mijn kindertijd en begin volwassenheid. Ik denk, zo achteraf bekeken, dat ik vanaf mijn relatie met Mattijs, vanaf mijn 24e, meer licht in mijn leven toe ging laten. Langzaam kwam er vertrouwen naar de ander. Iemand die mij niet zomaar in de steek liet met mijn donkere kanten die nog vaak te zien waren. In mijn volgende blog ga ik dieper in op het donker in je leven.

Afbrokkelen van het muurtje

Ook het moederschap, 10 jaar later, gaf mij weer een stuk groei en dichter bij mezelf. Alhoewel er hier wel grotere uitdagingen kwamen. Mijn oudste dochter is mijn spiegel en nog steeds een hele uitdaging om mijzelf in volle glorie te mogen zien. Zij laat mij zien wie ik werkelijk ben en houd onvoorwaardelijk van mij. Iets heel engs en een uitnodiging om dit zelf ook te mogen doen. Onvoorwaardelijke liefde en acceptatie van al mijn lichte en donkere kanten. Hier ben ik nog lerende in. Net als mijn oudste dochter, laten mijn twee prachtige jongens ook zoveel moois zien. Ik probeer ook echt van hun te leren. Ik kan beter en meer van mijn kinderen leren dan bezig zijn met het opvoeden van mijn kinderen. Daar komt nog eens een blog over.
Naast deze leermeesters, heb ik ook veel therapie gehad vanaf mijn 20e. Ruim 20 jaar, met tussenpozen, heb ik met hulp langzaam mijn stenen muurtje afgebroken. Langzaam ben ik steeds meer mijn ware zelf…

Mijn pad van vrijheid

Steeds meer maak ik mijn eigen keuzes. Eigen keuzes op mijn eigen pad. Niet die van anderen. Vanaf mijn 19e heb ik mijn eerste echte, bewuste keuze gemaakt. Ik ging mij losmaken van mijn ouders en ging studeren. Een pad van vrijheid, die langzaam naar mezelf zou leiden. De studententijd was niet per se een leuke tijd en de start van de hulpverlening. Het was hard werken aan mezelf en het langzaam ontdoen van alle aangeleerde patronen en verwerking van trauma’s. Naast de hulpverlening probeerde ik mij aan te passen in een studentenleven. Zoekend naar een eigen identiteit, zoals ik eigenlijk altijd deed. Bij een groep horen. Zoeken naar gelijkgestemden. Te onzeker om mijzelf echt te laten zien en te weinig weten wie ik was, waardoor ik weinig echte gelijkgestemden kon vinden.

Leiding nemen over mijn leven

Met de jaren weet ik steeds beter wie ik werkelijk ben. Mijn ware zelf. Nog steeds met een invloed van de buitenwereld. De kritische stemmen, de patronen. Zichtbaar als partner, zichtbaar als moeder. In hoeverre kun je je hier van ontdoen? Oude pijn, oude verhalen hebben mij gemaakt zoals ik nu ben. Hierbij vraagt het acceptatie van dit oude zeer en littekens. Lang was ik slachtoffer van al dit ouds. Ik lijdde mijn leven. Sinds kort durf ik mijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik probeer mijn verleden te accepteren en van te leren, zonder er slachtoffer van te zijn. Ik maak mijn eigen keuzes, zoveel mogelijk vanuit mijn ware zelf. Ik leid mijn leven!

Dromend kijk ik naar buiten. Liever hier, dan daar. Daar mag nog even wachten. Hier mag ik nog mijn leven leren en leven. Ik ben er nog niet klaar mee…ik mag hier wat brengen, namelijk: mijzelf zijn!